Gewichtsverlies bij obesitas leidt doorgaans niet alleen tot verlies van vetmassa, maar ook van spiermassa. Dit kan bijdragen aan een onwelkome daling in de rustverbranding. Van GLP-1 analogen is meermaals aangetoond dat ze leiden tot een daling in ‘lean body mass’, dat grotendeels bestaat uit spiermassa. Hoewel een zeer recente studie met de GLP-1/GIP duale agonist tirzepatide1 suggereert dat dit in ieder geval ten dele verklaard wordt door een vermindering in vetinfiltratie in spier, is gewichtsverlies met behoud van spiermassa een belangrijke doelstelling in obesitasbehandeling. Zo heeft een recente studie met de GLP-1 analoog liraglutide 3.0 mg laten zien dat mensen die tijdens behandeling ook veel sportten na stoppen met het middel minder gewichtstoename hadden2.
De BELIEVE-studie biedt een vernieuwende kijk op de behandeling van obesitas. In deze fase 2 studie werden een combinatie van de GLP-1 analoog semaglutide (dat met name eetlustremmende effecten heeft) met bimagrumab (een antilichaam dat spiergroei stimuleert) onderzocht in volwassenen met obesitas (BMI ≥30, of ≥27 met comorbiditeit). Gedurende 48 weken kregen ze verschillende doseringen van semaglutide (1 of 2.4 mg) en/of bimagrumab 10 of 30 mg/kg), of placebo. Daarna volgde voor sommige groepen nog een verlenging van 24 weken.
Met de hoogste dosis van de combinatiebehandeling verloren deelnemers gemiddeld 24,2 kg, wat in deze studie neerkwam op 20,2% gewichtsverlies. Ter vergelijking: met alleen semaglutide was het gewichtsverlies gemiddeld 16,5 kg (14,8%). Terwijl bij de semaglutide monotherapie een daling van 7,9% in lean body mass werd gezien, bleef dit beperkt tot 2,6% in de combinatiegroep. Bovendien nam in de combinatiegroep het visceraal vet af, en daalde de buikomvang gemiddeld met maar liefst 22 cm.
Ook ontstekingswaarden (zoals CRP) daalden sterk, en het HbA1c verbeterde, vooral bij deelnemers met prediabetes. Bijna iedereen in de combinatiegroepen bereikte na 48 weken normale glucosewaarden. Opvallend was wel dat de hoogste dosis bimagrumab leidde tot juist een toename in LDL-C.
De combinatiebehandeling werd over het algemeen redelijk tot goed verdragen. Bijwerkingen van bimagrumab waren o.a. spierkrampen, diarree en acne.
Klinische implicatie:
Moeten we bij obesitasbehandeling nu massaal inzetten op spiermassa toename door middel van bimagrumab? Wat mij betreft is enige voorzichtigheid nog op zijn plaats. Hoewel de BELIEVE-studie aantoont dat een gecombineerde behandeling met semaglutide en bimagrumab zorgt voor een indrukwekkende gewichtsafname met behoud van lean body mass, is wat mij betreft nog onvoldoende bekend wat effecten van bimagrumab zijn op andere spiergroepen, zoals het hart. Of dit middel ook veilig gegeven kan worden in patiënten met bijvoorbeeld hartfalen moet nog blijken. Ook is het belangrijk verder onderzoek te doen naar onderliggende oorzaken van de toename in LDL-C. Hoe dan ook, deze studie laat zien dat combinatietherapie de toekomst heeft in obesitasbehandeling en dat behoud van spiermassa een interessant aangrijpingspunt is, zeker in combinatie met GLP-1 analoga.
