Orandi et al beschrijven een retrospectief cohortonderzoek uit de Medicare database waarbij 1969 patiënten bekend met diabetes type 2 na niertransplantatie een GLP-1-receptor agonisten voorgeschreven kregen (voornamelijk dulaglutide gemiddeld 19 maanden na transplantatie gestart) en vergeleken werden met 16047 patiënten eveneens bekend met diabetes type 2 na niertransplantatie maar geen GLP-1-receptor agonisten kregen.
Ondanks het logische verschil van ernstiger obesitas in de groep die een GLP-1-receptor agonisten voorgeschreven kreeg, hadden deze laatste patiënten een betere 5 jaars overleving (HR 0.68, 0.56-0.82, p=0.0001) en een betere 5 jaars death-censored graft loss (HR 0.59, 0.44-0.76, p=0.001). Er was sprake van meer diabetische retinopathie in de GLP1-groep (HR 1.69) en meer acute pancreatitis (HR 1.53, niet significant). De diabetische retinopathie hangt waarschijnlijk samen met de snelle HbA1c daling die bewerkstelligd wordt.
Ondanks de retrospectieve opzet toont deze studie sterke aanwijzingen voor de gunstige effecten van GLP-1-receptor agonisten bij patiënten met diabetes type 2, obesitas en status na niertransplantatie waarbij er geen risico’s zijn voor afstoting maar bovenal de mortaliteit significant afneemt. De verbeterde glycemische controle en hypertensie met GLP-1-receptor agonisten spelen daarbij hoogstwaarschijnlijk een centrale rol. Daarmee opent deze studie de deur verder voor het gebruik van GLP-1-receptor agonisten na niertransplantatie.
Lees hier het volledige artikel: GLP-1 receptor agonists in kidney transplant recipients with pre-existing diabetes: a retrospective cohort study
