Dr. Martina Chiriaco liet in een indrukwekkende gecombineerde post-hoc analyse van CANVAS en CREDENCE, waarin het effect van canagliflozine op hart- en vaatziekten en hartfalen werd onderzocht, zien dat insuline-monotherapie samenhangt met een verhoogd risico op hart- en vaatziekten en hartfalen. Het risico nam af, maar bleef bestaan na correctie voor confounders. Voor metformine werd een beschermend effect gezien, dat echter verdween na correctie voor confounders. Niet verrassend werd in beide settings een beschermend effect van canagliflozine gevonden.
De waarde van een congres als EASD werd fraai geïllustreerd door een vlijmscherp commentaar van chair Naveed Sattar, die zich sceptisch toonde over de vraag of het verband tussen insuline en hartfalen niet toch wordt gedreven door ongemeten confounding. Op elegante wijze wees hij erop dat het sterk afnemen van het verband na correctie voor geselecteerde confounders een krachtig argument is tegen een werkelijke causale relatie. Dr. Chiriaco leek het hiermee eens te zijn. Er werd zelfs al gefilosofeerd over hoe deze discussie het best kan worden opgeschreven.
Waarschijnlijk is de belangrijkste boodschap dat een patiënt met hoog cardiovasculair risico en type 2 diabetes een kwetsbare groep vormt met een duidelijk verhoogd risico, en dat we ons daarom actief moeten afvragen of we geen SGLT2-remmer moeten toevoegen aan de behandeling. We kijken uit naar de daadwerkelijke publicatie van deze resultaten.
Bron
EASD 2025 – Impact of background insulin treatment on cardiorenal outcomes in patients with type 2 diabetes: a patient-level analysis of merged CANVAS and CREDENCE trials.
