Wat is de effectiviteit en veiligheid van orforglipron, een nieuwe orale GLP-1-receptoragonist, bij mensen met obesitas zonder type 2-diabetes?
Methoden
Dit onderzoek betreft een fase-3, multinationale, gerandomiseerde en dubbelblinde trial (de ATTAIN-1 studie). Het onderzoek werd uitgevoerd bij 3.127 personen, die gedurende 72 weken eenmaal daags orforglipron (6 mg, 12 mg of 36 mg) of placebo kregen, naast begeleiding qua voeding en lichaamsbeweging.
Resultaten
De primaire uitkomstmaat, gewichtsverlies na 72 weken, was positief: het gemiddelde gewichtsverlies bedroeg −7,5% (6 mg), −8,4% (12 mg) en −11,2% (36 mg), tegenover −2,1% in de placebogroep. Bij de hoogste dosis behaalde 54,6% van de deelnemers een gewichtsverlies van ≥10%, 36,0% ≥15%, en 18,4% ≥20%, significant hoger dan in de placebogroep (respectievelijk 12,9%, 5,9% en 2,8%). Naast gewichtsreductie werden gunstige effecten gezien op cardiometabole parameters, waaronder middelomtrek, systolische bloeddruk, triglyceriden en niet-HDL-cholesterol. Het bijwerkingenprofiel was in lijn met dat van andere GLP-1-agonisten; gastro-intestinale klachten kwamen het meest voor en waren doorgaans mild tot matig. Stopzetting van de behandeling door bijwerkingen trad op bij 5,3–10,3% in de orforglipron-groepen versus 2,7% in de placebogroep.
Interpretatie
Deze resultaten laten zien dat orforglipron een optie kan zijn voor gewichtsreductie bij mensen met obesitas. Een gewichtsverlies van ≥10% geldt als een drempel die veelal geassocieerd is met cardiometabole voordelen, en deze werd in de trial door meer dan de helft van de deelnemers aan de hoogste dosis bereikt. Hoewel de mate van gewichtsverlies gemiddeld lager is dan die van subcutane GLP-1-agonisten zoals semaglutide, heeft de orale toedieningsvorm natuurlijk voordelen met betrekking tot gebruiksgemak.
Relevantie voor de praktijk
De vraag is natuurlijk of er behoefte is aan nog een oraal gewichts-reducerend middel. Die behoefte zou er zijn als het nieuwe middel bijvoorbeeld effectiever was of minder bijwerkingen had dan de bestaande middelen. De uitkomsten van een head to head vergelijking met bijvoorbeeld semaglutide is vooralsnog niet voor handen. De behoefte-vraag is dus nog niet te beantwoorden.
Klik hier om de publicatie van de studie te lezen in de NEJM.
