Perifeer arterieel vaatlijden (PAD) is een onderbelichte comorbiditeit bij mensen met type 2 diabetes en gaat gepaard met een hoge ziektelast: tot wel 50% mortaliteit na één jaar bij kritieke ischemie. Tijdens de EASD 2025 werden nieuwe analyses uit de SOUL-trial gepresenteerd (de cardiovasculaire uitkomststudie met oraal semaglutide in mensen met T2D en sterk verhoogd cardiovasculair risico).
Binnen SOUL was PAD frequent aanwezig (71% man, gemiddelde leeftijd 67 jaar, HbA1c 8%). Deze groep had veel comorbiditeit: 64% coronairlijden, 30% CVA en 34% hartfalen. De meerderheid gebruikte standaardtherapieën als statines, antitrombotica en ACE-remmers. Met deze groep werd een tweetal hoofdvragen beantwoord.
De eerste vraag was of het hebben van PAD het effect van semaglutide op MACE (major adverse cardiovascular events) beïnvloedt. Dit was gebaseerd op observaties dat orale semaglutide minder effectief lijkt te zijn bij patiënten met toenemende mate van vaatlijden. In de huidige analyse liet oraal semaglutide bij patiënten mét PAD geen significant voordeel zien (HR 0,97), terwijl het effect bij patiënten zonder PAD sterker was (HR 0,82). Belangrijk was dat de interactieterm niet significant was, wat erop wijst dat semaglutide even effectief is ongeacht het hebben van PAD.
De tweede vraag was of semaglutide effect heeft op het optreden van major adverse limb events (MALE), bestaande uit hospitalisatie vanwege acute ischemie of hospitalisatie vanwege chronische ischemie. Semaglutide verlaagde het risico met 29% (HR 0,71; 95%-BI 0,52–0,96). Dit gold zowel voor deelnemers met PAD (HR 0,70) als zonder PAD (HR 0,69).
Een kanttekening was wel dat deze analyse gezien moet worden als ‘exploratief’, aangezien het in de statistische hiërarchie niet genoeg power zou kunnen hebben. Vanwege dit punt is er werd ook een gepoolde analyse gepresenteerd van SOUL met twee andere recente semaglutide-studies waarin MALE-events zijn geregistreerd (FLOW en STRIDE). In deze meta-analyse bedroeg het HR 0,70 (95%-BI 0,53-0,91), wat leidt tot een number needed to treat (NNT) van 180.
Klinische implicaties
Deze bevindingen suggereren dat behandeling met een GLP-1-receptoragonist zoals oraal semaglutide niet alleen cardiovasculaire, maar ook perifere vasculaire complicaties kan beperken.
